martes, 11 de marzo de 2008

El primer post de mi vida



"Me operaron en la clinica Barceloneta.
Cuando fui al quirofano me preguntaron:
¿cómo te llamas? Mónica, contesté.
Entonces uno gordete gritó:
¡que ya está aquí la Mónica!
Una enfermera que estaba allí me dijo:
cuando yo te diga bufas muy fuerte
Y me pinchó con una aguja y me puso un esparadrapo
pero sin quitar la aguja, claro.
Y me preguntó:
¿que te pongo, mucho o poco cloroformo?
Poco, contesté.
Uno de dientes largos se hizo mi amigo.
Y ya no me acuerdo de más.

Cuando estaba en la camilla
estaban operando a mi amiga Esther.
Me dejaron en la cama y a cada rato escupía sangre.
Aquella noche no dormí nada.
Esto pasó el 17 de Abril de 1980.

Mi papi me compró una bocina y esta libreta, ¡gracias papi!"

Tenía nueve años y me acababan de operar de las amigdalas. La bocina era porque no podía hablar, la libreta para apuntar lo que quería decir. Recuerdo haber comido mucho helado. La bocina se perdió, la libreta se gastó... pero yo conservé esta hoja, con todo mi cariño.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

qué encanto de niña...
qué nombre más bonito...
adios Mónica, hasta pronto

roberto dijo...

Nikki, ets una dona amb molta sensibilitat, ja la tenies de joveneta i crec que la segueixes tenint encara. No canviis mai!!!

Els bons som tontos i els dolents ens fan mal pero a la fi ni uns son tant tontos ni els altres ens han de fer tant de mal!!!

Et deixo els meus braços oberts per quan vulguis entrar, ja saps que aqui dins hi caps sempre!!!

Un peto i guarda la llibreta sempre!!!

Nikki Fennel dijo...

Gracias... Mi nombre lo suelo escribir con K desde hace años, me parece más divertido... asi de de Mónika a Nika a Nikki..... por si alguien se lo preguntaba... Besitos!